De bekende kabelbaan van Medellín gaat hoger en hoger. Het uitzicht word mooier, het centrum kleiner en de sloppenwijken hoog in de bergen komen steeds dichterbij. Helemaal bovenaan stappen we uit. Mijn naamgenoot Sabine, die ook nog min of meer uit hetzelfde dorp komt al ik maar die ik pas in Colombia heb leren kennen, rent de straat over om de al volgepropte buseta te laten wachten. Twee Sabines kunne er nog wel bij. De bus propt zichzelf door de smalle steile straat met een noodgang nog hoger de berg op. Eigenlijk past het helemaal niet, maar we zijn in colombia dus met een hoop gewurm, gewiebel en met hulp van mensen op straat past het och. Na een halfuur komen we aan op de plek waar Sabine al jaren werkt: stichting children of Medellín. Een plek waar honderden kinderen uit de omliggende achterstandswijken worden begeleid naar een betere toekomst. Waar jij vrijwilligerswerken doen of op een andere manier kunt bijdragen. Een plek die ik eindelijk na jaren bezoek. En waarover ik hou nu alles ga vertellen.
